Na Strefie wspominałem już o różnych opakowaniach konsol jakie pojawiły się w Europie, a teraz przyszła wreszcie pora na omówienie ich growych odpowiedników. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że nie ma o czym pisać, ale pozory lubią mylić. Nasza ulubiona konsola może pochwalić się chyba największą różnorodnością, a właściwie wypadałoby napisać niekonsekwencją, w tym temacie. Chyba żadna inna platforma do gier nie może poszczycić się aż tak wieloma różnymi rodzajami pudełek w które wsadzano gry. Jest to niewątpliwie jeden z nielicznych elementów związanych z pierwszym PlayStation, w którym to Europa bije na głowę pozostałe regiony, a więc Amerykę oraz Japonię, a nie odwrotnie, choć akurat w tym względzie nie wiem do końca czy to powód do dumy.Mnogość pudełek do gier w Europie zawdzięczamy ewidentnemu niezdecydowaniu europejskiego oddziału Sony Computer Entertainment co do ich ostatecznego kształtu oraz zapewne niedoświadczeniu. Nie ma co ukrywać, że spośród wszystkich trzech regionów to właśnie w Europie w wielu miejscach Sony musiało praktycznie od podstaw budować profesjonalne podejście do rynku gier i konsol, samo nie mając na tym polu zbyt dużego doświadczenia. Nasz kontynent przez lata był dość zaniedbywany przez Segę, a zwłaszcza Nintendo (tu niewiele się zmieniło) i to dopiero Sony dostrzegło potencjał tego regionu, który postanowiono uwolnić i wykorzystać.Przy doborze pudełek na gry postanowiono odejść od ich odpowiedników z Japonii oraz Ameryki i wprowadzić zupełnie nowy standard, charakterystyczny jedynie dla systemu PAL i to zarówno pod względem formy samego opakowania, jak i wyglądu okładek i instrukcji. Standardowe pudełko na grę wydaną w Europie jest dużo grubsze niż jego amerykański odpowiednik tzw. „jewel case”, w którym sprzedaje się również u nas muzykę. Ponadto posiada ono masę znaków szczególnych, świadczących o jego ścisłym powiązaniu z marką PlayStation. To pudełko na miano tego podstawowego musiało trochę popracować, gdyż szczególnie w pierwszych latach obecności konsoli w Europie, a więc 1995-1997, europejski oddział Sony chyba wciąż zastanawiał się nad jego ostatecznym kształtem, wydając gry w różnych pudełkach, których liczba i różnorodność robią wrażenie. Dlaczego lokalny oddział postanowił zmienić formę opakowań w stosunku do innych regionów? Wydaje mi się, że mogło to mieć związek z obawą przed piractwem, które w Europie w wielu państwach było prawdziwą plagą. Liczba znaków szczególnych na pudełkach gier w PAL pokazuje, że Sony być może chciało je w ten sposób jak najlepiej zabezpieczyć i wyróżnić na tle bazarowych produktów. Zagadką natomiast pozostaje dlaczego tak często zmieniano formę tych pudełek.1. Pudełko standardowe – opakowanie do którego trafiła zdecydowanie największa liczba gier, a które od pewnego czasu stało się jedynym pudełkiem na jednopłytowe gry. Tak jak wspominałem wcześniej jest ono dość grube i posiada masę elementów związanych z marką PlayStation (napisy PlayStation), które znajdują się na grzbiecie wkładki na której mocuje się płytę oraz górnym i dolnym brzegu jego zamykanego frontu. Pudełko to jak większość opakowań występuje w dwóch wariantach, a mianowicie w wersji bez hologramu, jak i z nim w lewym dolnym rogu na froncie. Jego brak zwykle dotyczy gier wydanych w pierwszych latach obecności konsoli na rynku. Pudełko to występuje również w wariancie wielopłytowym, a konkretnie w takim na dwie płyty. Zwiększenie pojemności pudełka uzyskano poprzez dołożenie specjalnej wkładki przykrywającej przednią okładkę. Zwykle umieszczano w nim gry dwupłytowe, jak np. Gran Turismo 2 czy Heart of Darkness, lub wykorzystywano to miejsce do promocji, dołączając płyty z różnego rodzaju wersjami demonstracyjnymi gier. 2. Pudełko z ciemnym brzegiem – opakowanie to ma identyczny wymiar co poprzednik i w zasadzie nie różni się ono niczym od niego poza wykończeniem brzegów jego ruchomego frontu. Brzegi te zrobione są z innego, już nie przeźroczystego, a ciemnego plastiku i stanowią jakby ramkę dla całości. Ponadto z krawędzi wkładki na której mocuje się płytę zniknął napis PlayStation, który pozostawiono jednak na górnym i dolnym brzegu frontu. Z racji zmiany wykończenia brzegów i innego plastiku do tego użytego nie jest możliwe włożenie do tego pudełka wkładki na dodatkową płytę. Pudełko występuje zarówno w wariancie z hologramem jak i bez. W kolekcji posiadam również wariant tego pudełka z wkładką na której brzegu znajduje się napis PlayStation. Być może taki wariant też był sprzedawany, choć możliwe też, że ktoś po prostu podmienił wkładkę na płytę z innego rodzaju opakowania. 3. Małe pudełko – opakowanie, które w porównaniu do wcześniej omawianych ma trochę mniejszy gabaryt, a dokładniej jest od nich po prostu niższe. Różnica ta wydaje się niewielka, jednak na półce jest ona dość widoczna, zwłaszcza gdy próbujemy postawić grę w tym pudełku obok innych. Z racji mniejszych rozmiarów, także i okładki znajdujące się w tym wydaniu gry są niższe, przez co nie można ich przełożyć do większych pudełek, tak żeby to ładnie wyglądało. Pudełko to podobnie jak poprzednik ma ciemny brzeg tyle, że w trochę zmienionej formie i bez napisów PlayStation. Także w środku wygląda ono inaczej. Jego wkładka na płytę posiada prześwity oraz (co jest jego największym minusem) bardzo nieelastyczne mocowanie na płytę, które bardzo często się łamie. W mojej ocenie jest to najgorsze z tutaj omawianych opakowań. Pudełko to występuje w wariancie z hologramem, jak i bez niego. 4. Duże pudełko „big box” – opakowanie wymiarowo takie samo jak to mniejsze, tyle że przeznaczone głównie dla gier wielopłytowych. Podobnie jak mniejszy poprzednik, poza hologramem, nie posiada ono żadnych znaków szczególnych w postaci napisów PlayStation. Pudełko to pozwala na przechowywanie maksymalnie pięciu płyt CD, choć zwykle trafiały do niego gry na trzech i czterech płytach. Jest to również najmniej wyjątkowe pudełko, jeżeli chodzi o europejskie opakowania, gdyż sprzedawano w nim również gry na rynku amerykańskim i japońskim. Pudełko to występuje w wersji z hologramem, jak i bez. Co ciekawe z jakiś względów do takich pudełek pakowano również gry jednopłytowe, jak np. pierwszy Ridge Racer, Tekken, czy choćby Tomb Raider. Takie pudełko nie różni się niczym od wyżej przedstawionego, poza tym że w jego wnętrzu pomimo dodatkowej wkładki można umieścić tylko jeden nośnik z grą. 5. Kartonowe pudełko – opakowanie to z racji bardzo niewielu gier w którym je wykorzystano można by nazwać kolekcjonerskim. W porównaniu do poprzedników jest ono wykonane z papieru, a konkretnie z grubej tektury, w środku której umieszczono plastikową wkładkę mocującą płytę. Jest to dość ciekawy wariant pudełka i szkoda, że nie zdecydowano się go wykorzystać w większej liczbie gier. Możemy go spotkać jedynie w takich grach jak Mortal Kombat 3, Warhawk oraz Tekken. Pudełka te między sobą różnią się w zasadzie jedynie wkładką na płytę jaką postanowiono w nich wykorzystać. Do takiego pudełka trafiła również gra Total NBA’ 97 z tą różnicą, że odbiega ono jednak trochę od wyżej zaprezentowanych. Przede wszystkim na jego froncie doklejono gumę imitującą pokrycie piłki do koszykówki, a w środku dodano zupełnie inne, plastikowe wykończenie na płytę, które dodatkowo prześwituje i prezentuje miłą dla oka, koszykarską grafikę. To by było na tyle jeśli chodzi o mniej lub bardziej standardowe opakowania, w które pakowano gry w Europie. Oczywiście istnieją również inne pudełka, głównie składające się z plastikowego pudełka oraz kartonowej obwoluty, ale je zwykle spotkamy w kolekcjonerskich edycjach gier, np. GTA czy Driver 2. Im poświęcę kiedyś osobny wpis.Warto pamiętać, że jedno pudełko nie było zawsze przypisane danej grze. Przykładowo pierwszą część Tekkena można znaleźć zarówno w dużym pudełku, jak i w standardowym, a nawet w kartonowym wydaniu. Podobnie z kilkoma innymi pozycjami. Jeżeli chodzi o europejskie wydania gier to chyba żadnego typu pudełka nie pominąłem, ale pamiętajmy, że system PAL obejmował też Australię, a na tamtym rynku można było znaleźć gry w tradycyjnych opakowaniach na płyty CD, przypominających „jewel case”, o których wzmiankę jak tylko się do takiego dobiorę to na pewno tu dodam.
