KONKURS #2 – Wspomnienie związane z pierwszym PlayStation

No to może na ten konkurs się załapię
Najlepsze wspomnienie? Dla mnie to chyba będzie ten dzień kiedy pierwszy raz zagrałem na PlayStation. A musiało to być w 1999 u mojego wujka, który pożyczył sobie tą konsolę od swojego kolegi z pracy. Sam wtedy miałem Pegasusa więc gdy mogłem sam zagrać w gry z tak potwornie dobrą grafiką to nie mogłem oczu od konsoli oderwać. Pamiętam że grałem tam u niego na pewno w 3 tytuły. Demo Drivera które mi się nie do końca podobało, Crash Bandicoot 3, który mnie zachwycił, ale przede wszystkim wygrała jedna gra. A mianowicie V-Rally 2. Sam od dziecka uwielbiałem samochody a gdy zobaczyłem że mogę grać w coś gdzie samochody wyglądają jak prawdziwe to odpadłem po prostu. Zwłaszcza pamiętam Peugeota 405 którego miałem z identycznymi naklejkami i wyglądem z Burago w skali 1/24. I jeszcze te warunki pogodowe, jeżdżenie w deszczu, słońcu, śniegu no po prostu rewelacja. Pamiętam że rodzice mnie musieli siłą wyciągać od gry i od tego momentu zamarzyłem by wreszcie mieć taką konsolę w domu, co w sumie ostatecznie się udało. Ale to jednak tamten dzień zaszczepił we mnie ,,gen PlayStation”

Moje wspomnienie – najważniejsze wspomnienie to pierwsze uruchomienie PS1 w 2000r z grą Gran Turismo, to wspomnienie znaczy dla mnie najwięcej, ponieważ miałem wtedy 3 lata i właściwie uważam, że przez ten dzień, gdy dostałem szaraka – jestem jaki jestem teraz – kocham samochody, uwielbiam serie Gran Turismo i przez to wspomnienie zrodził się we mnie sentyment i miłość do marki PlayStation

Moje wspomnienie, które najbardziej mi utkwiło w pamięci to kontakt z psx w sklepie. Był to rok ’97 albo 98′ Mój wójek(straszy ode mnie tylko 10) który jest dla mnie jak kumpel postanowił kupic PlayStation. Zabral mnie ze sobą do sklepu z rtv. Sprzedawca uruchomił konsole, w konsoli NBA Live 98. Dla mnie to był szok (wcześniej z grami miałem tylko styczność na „pegazusie”), szczena mi opadla do podłogi, pamiętam jak dziś jak ogromne wrazenie wywarl na mnie wygląd parkietu w grze. Dla mnie to wszystko wyglądało mega realistycznie, no po prostu mistrzostwo swiata. Wujaszek zresztą tez był pod wrażeniem. Sprzet zakupiony(w komplecie z wspomnianym NBA Live ) to lecimy czym prędzej do domu podłączyć wszystko, ale gdy przyszło do otwierania pudelka z gra… czarna magia, która strona wkłada się plyte do konsoli( wtedy dla nas odtwarzacz cd był jak cos z kosmosu, tylko kasety mielismy). Wujek nie chciał nic „zepsuć” to poleciał do kolegi który był troche do przodu z technologicznymi nowinkami hehe, wszystko się udało. NBA Live tak mna zawładnęło, ze sporo czasu mi się śniła, w szkole myslalem tylko o tym, żeby jak najszybciej skończyły się lekcje, żeby tylko zostawić plecak w domu i leciec do wujaszka popykać na PlayStation. TO były piękne chwile, najpiękniejsze chwile w zyciu gracza. Później był Resident Evil, ISS Pro’98, Metał Gear Solid (nie miałem karty pamięci, wiec jak siadłem do gry o 12 to o północy skończyłem). PSX to dla mnie magia dzieciństwa, coś wyjątkowego co dało mi mega frajde z grania. Wujaszek idzie do przodu z konsolami mówi, ze już go to nie bawi, ze grafika, ze to, ze tamto. Ja tam zatrzymałem się na PS2, grafika nic mi nie przeszkadza, w PS1 tez gram. Tamte gry mają to coś, mają po prostu „duszę” .

Żeby znaleźć jakieś wyjątkowe wspomnienie z szarakiem, niech pomyślę, nic mi się nie kojarzy jakoś szczególnie. Na wyróżnienie zasługuje w takim razie wspomniane z moim dziadkiem. Graliśmy z bratem w coś na dwóch, już nawet nie pamiętam co to była za gra, dziadek przebudzony po drzemce chciał przejść przez pokój, oczywiście bez okularów i zahaczając o kable zrzucił konsolę na ziemię… zamarłem, zimne poty i te sprawy. Okazało się że soczewka od lasera się urwała i cały mechanizm do wymiany, na co musiałem trochę poczekać bo to nie była taka tania naprawa wtedy. Dziwne że nic innego nie wryło mi się tak mocno w pamięć jak to wspomnienie. 🙂

Z pewnością najbardziej spektakularnym wspomnieniem było posiadanie swojego pierwszego PSXa. Konsola z krwi i kości. Ale w zasadzie pół konsoli…
Była jesień 99 roku, gdy jak zwykle w szkole rozmawialiśmy na temat video rozrywki. Oczywiście wszyscy wymieniali tytuły „dorosłe”: horrory, przygodówki, FPP (tak się kiedyś mówiło na FPSy) – rzecz jasna te tytuły tylko oglądaliśmy, raczej przerabiane przez nas były Crash, Spyro itp. Ale jako prawdziwi herosi w tej dziedzinie – orientowaliśmy się.

Ja osobiście mogłem tylko dyskutować, ponieważ wyginałem pady od Pegasusa, ale częste wizyty w gralniach i u kumpli pozwalały trzymać fason. Nagle jeden z nich mówił, że ma „Plejstejszyn”, ale nie gra i chce sprzedać (nie wiedziałem, że takie patologie mogą mieć miejsce, biedak). Oczywiście nie namówiłbym rodziców na konsolę za bodajże wtedy 700 złociszy (szli raczej w stronę PCta „na którym się nie tylko gra”), ale cóż – z ciekawości zapytałem. Następne dwa słowa zdefiniowały u mnie początek nowej ery rozrywki wideo…

„Siedemdziesiąt złotych”. Ile? – spytałem zdziwiony. „Siedem dych”. Mózg mi się upłynnił, nos odpadł, następnie resztki mózgowia wypłynęły nowopowstałym wtedy otworem. „ALE JAK TO?” – musiałem się upewnić. Kolega wytłumaczył mi, że konsola działa i MOŻNA GRAĆ, ale jest do zrobienia. 70 zlotych to była akurat kwota z mojej skarbony, plus przeszukanie skweru przed warzywniakiem za kilkoma groszami. To było w zasięgu mojej chudej (wtedy) ręki! Wsystko jedno – za tą cenę mogę ręcznie kręcić płytą i zarazić się od konsoli malarią, o ile można na niej odpalać hity. Co prawda zakup będzie półtajny – mam by mnie zabiła jakby dowiedziała się na co przepuściłem oszczędności – szczególnie wtedy po zobaczeniu tego twora.

Pojechałem autobusem (bezkosztowo, miałem szkolny, więc brak dalszych wydatków), i zobaczyłem ją – moją przyszłą konsolę. Uwaga: Playstation model Scph-5502! Przez moment euforia zasłoniła mi oczy bielą i konturami Troskliwych Misiów naprzemian z Generałem Daimosem, ale potem otrzeźwiałem i po uderzeniu głową o taboret doszedłem do siebie i obejrzałem cudo. Pół cuda. Konsola działała, OK. Ale nie miała górnej obudowy !! W całości – brak grzbietu, przcisków oraz klapki! Płyta główna, obok zasilacz oraz napęd siedziały dumnie na 'denku’ i tyle. Dodatkowo pad i kable (yeah, dalszy brak kosztów!). Była piękna jak… Terminator! (Tak Terminator był.) Załadowaliśmy Graala do pudełka po butach i do domu. Po drodze pożyczyłem od drugiego kolegi parę demek z PSM. Przenikam do domu przez ścianę, by nie zwrócić uwagi. Za pomocą telepati kable same się podłączają, by było ciszej (ręcznie i tak podłączałem ją z zamkniętymi oczymia przez 2 sekundy, miało być ciszej).

STOP! Z racji stanu konsoli (jej połowiczności) musiałem chwilę powstrzymać lot pod sufit i zastanowić się jako to włączyć. Odłączam ją od prądu. Jako, iż layout konsoli rysowałem węglem zarówno w czasie hipnozy jak i snu, bezbłędnie trafiłem paluchami w POWER i RESET. Tak, bezpośrenio paluszkiem w przełączniki na płycie głównej. Zarzuciłem demo i włączam. Moje resztki świadomości jak anielskie piórka zaczynają się roznosić po pokoju i obijać o konstrukcje z Lego. ALE MOMENT! Płyta nie startuje, logo SONY i sru – menu… Co pominąłem, przecież konsola działa. Czyżbym ją zepsuł po drodze? Były to czasy gdy nie było jeszcze depresji i zjawiska emo, więc po prostu chciałem możliwie mocno kopnąć się w głowę.. MOMENT! Jest przecież przełącznik, który jest naciskany przez pipsztok w klapie, a tu klapy nie uraczymy… No tak trzeba było go jakoś zablokować. Pobiegłem do kuchni, ukradłem zapałkę. Uciąłem siarkowy łepek (safety first!) i wetknąłem w odpowiednie miejsce. DZIAŁAAAAAA! Płyta pod prądem, widzę ruszający się napęd, i płyta się rozkręca. Lecę..

W tym czasie tylko wyrzucenie moich obrazków z gum Turbo mogło mnie ruszyć… Grałem w dema po 20 razy. Mimo, że mieliśmy odtwarzacz CD to słuchałem Smerfnych Hitów na MOJEJ KONSOLI. Była moja, moja, moja!

Nieodzownych elementem grania było nakrywanie konsoli pudełkiem (było w zestawie – brak kosztów!) po butach, nie tylko dla jej ochrony – także by piesek z racji płyty CD nie zrobił się niższy. Ostatecznie nikomu się nic nie stało, a ww zdania to moje pierwsze doświadczenie z moim pierwszym Playstation. Ave!

Moje wspomnienie będzie odmienne, gdyż mi konsola posłużyła jako… narzędzie pracy! Pamiętam, jak w piątej klasie podstawówki, jakoś na jesień/zimę 2000 roku dostaliśmy za zadanie przygotować na angielski jakąś formę, w trakcie której mieliśmy improwizować, co miało sprawdzić naszą umiejętność w swobodnym posługiwaniu się angielskim. Wpadłem wraz z kumplem na pomysł, że możnaby skomentować mecz, ale taki nagrany za VHS nie byłby improwizacją. Wpadliśmy więc na pomysł, że można skomentować grę. Jako, że noszenie PCta do szkoły było szaleństwem, a i tak nie dałoby się podłączyć go do telewizora, więc wziąłem moją konsolkę i FIFę 98, którą mam do dzisiaj. Po podłączeniu do jakiegoś siermiężnego i strasznie wypukłego TV, który ostro zniekształcał kolory skomentowaliśmy mecz Włochy – Holandia na cześć meczu z EURO 2000. Oczywiście 90% tekstów, które rzucaliśmy to albo zrzynka z komentatorów FIFy, albo czytanie nazwisk:-p. Czasem nawet nie wiedzieliśmy, co dany tekst znaczy, ważne tylko, by wiedzieć, kiedy go powiedzieć. Moi Holendrzy w grze również przegrali, pamiętam, że przez tą głupią cechę, że bramkarze łapali piłkę poza polem karnym i gra dyktowała wolne. Pobawiliśmy się w Szpaka i Szaranowicza, do tego szósteczki wpadły do dziennika, chyba bardziej za pomysł, niż wykonanie:-p I tak na ten pomysł wszystkim oczy zbielały, komentowanie meczu generowanego na żywo przez samą konsolę. Goście, którzy nic nie przygotowali też chcieli się podpiąć pod pomysł, ale nauczycielka im nie pozwoliła. Dziś pomysł wydaje się głupi, ale wtedy to było coś:-D! Żadne inne wspomnienie nie daje mi tyle radości, jak wracanie ze szkoły z konsolą i szóstką w zeszycie z angielskiego, dzięki niej:-)

Mój komentarz będzie krótki intro/soundtrack z Demo 1:

https://www.youtube.com/watch?v=uQ5FEWJtwfk

(od 0:39)

To jest nie do podrobienia, żadna inna rzecz związana z PS1 nie zakleszcza się w głowie
jak pierwsze wrażenie i styczność z najlepszą konsolą na świecie! Pozdrawiam czytelników strefyPSX!

Nie jest to ani moje najlepsze, ani najciekawsze wspomnienie związane z PSX, ale moment, do którego często wracam.
Otóż w wakacje 2000 roku postanowiliśmy z kuzynem (mieliśmy wtedy po 12 lat), że pogramy popołudniu w ISS Pro 98. Nie mieliśmy pełen wersji gry, lecz jedynie demo, w której dostępny był wyłącznie tryb meczu towarzyskiego i tylko dwie reprezentacje do wyboru (Brazylia i Francja). Czy nam to przeszkadzało? W żadnym wypadku. Obydwaj byliśmy zapalonymi piłkarzami, więc piłka nożna nigdy nam się nie nudziła. Zaczęliśmy grać w okolicach godz. 18, a skończyliśmy ok. 5 nad ranem (kolację w formie kanapek spożywaliśmy w trakcie gry). Minęły ledwie trzy godziny, gdy przebudziłem się i miałem ochotę na kontynuację rozgrywki. Kuzyn nie miał nic przeciwko, więc graliśmy przez kolejne dwie godziny, aż zmęczenie połączone z głodem wygrało i zakończyliśmy maraton.
Gdy spotykam się z kuzynem i znajomymi, to często wspominamy ten dzień i podziwiamy naszą młodzieńczą fascynację futbolem oraz ponadczasowość PSX i niektórych gier.